به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ میکائیل دیانی///* فیلم باید بدون پیش فرض‌ها و بازیهای رسانهای تحلیل شود و از این جهت بی بدن و کارگردان جوانش مرتضی علیزاده مظلوم واقع شدند. علیزاده یک استعداد سینمایی است؛ امسال با فیلم «خوانا بنویسید» در جشنواره فیلم کوتاه تهران مورد توجه قرار گرفت و بواسطه دغدغه واقعی اش نسبت به مسائل اجتماعی به سراغ فیلمی با فضای بی بدن آمد و مواجهه اهالی رسانه و منتقدان هم نشان داد از پس این کار خوب برآمده است.
بیبدن فیلمی است که قصه اش را بدون لکنت تعریف میکند و برخلاف بسیاری از فیلمها که مسئله‌شان تا پایان فیلم هم معلوم نمی شود؛ در بی بدن همان ابتدا شما به عنوان مخاطب با بحران فیلم مواجه میشوید و تا انتها اطلاعات و دادههایی که به گره گشایی فیلم کمک کند؛ را کسی می کنید؛ آن هم نه به گونه ای که بیننده حس فریب و جا خوردن را داشته باشد یا تصادفا اتفاقی پیش بیاید و معما حل شود؛ آنچه که در ادامه بایستی برداشت شود در یک سوم ابتدایی فیلم کاشته شده است.
اگرچه که یک سوم پایانی در نسخه بعد جشنواره و بخشهایی در کلیت میتواند حذف و کوتاه شود اما فیلم در کل برای مخاطب خسته کننده نیست؛ بازی الناز شاکردوست خوب و باورپذیر درآمده است البته باقی بازیها پایین تر از کارگردانی و فیلمنامه شده است.
بی بدن هم در دفاع از حکم الهی قصاص است و هم در دفاع از قوه قضاییه برای اجرای این حکم الهی قهرمانی دارد از قوه قضاییه که به موقع برای اثبات حکم الهى قصاص تلاش میکند و احقاق حق اولیای دم برای حق قصاص میکند و ادله می آورد و هم در وقتش با رفتاری درست و منطقی خواستار بخشش از سوی اولیای دم است.
مواجهه درستی با مسیرهای غلط شبکه های اجتماعی و ترندها در فرآیندهای قضایی کشور دارد و به خوبی کج کارکردیهای این شبکه ها را نمایش داده است. بی بدن فیلم ملتهبی است اما سالم است؛ درگیر قضاوتهای غلط درون متنی نشده است؛ از چارچوب بیان قصه خود خارج نمی شود و به نظر میتوان این فیلم را نماینده درستی از سینمای اجتماعی دغدغه مند نگاه دانست که هم مصلحانه با جامعه مواجه می شود و هم در عین دلسوزانه و انتقادی به سمت سیاه نمایی حرکت نمی کند.
نقدی بر مجنون
اگر کسی یک پلان فیلم را برداشت کرده، باشد وحشت این حجم از کار گسترده کارگردانی در مجنون توسط مهدی شامحمدی را درک می کند؛ آن هم نه در یک کار ساده یک فیلم عظیم و پروداکشنی سنگین که شجاعت میخواهد پشت مانیتورش بایستید و فرمان حرکت را صادر کنید.
کارگردانی مجنون به جهت دکوپاژ و میزانسن بسیار پخته تر از آن است که او را فیلم اولی بدانیم و همه تجربه های او در سینمای مستند به کمکش آمده تا کارگردانی این اثر را به پیش ببرد و از این جهت می توان گفت مجنون حتما در چند رشته از جمله کارگردانی نامزد دریافت سیمرغ است فیلم با یک لانگتک خیلی خوب شروع می شود و به گونه ای در پایان این برداشت برای مخاطب از شمایل مهدی زین الدین پرده برداری کند؛ فرماندهی که آرام است عارف ،است شجاعت دارد و در عین حال بسیار با درایت است و هیچ بخش از تصمیماتش را بدون سنجه دقیق انجام نمی دهد.
«مجنون» در سینمای دفاع مقدس یک شخصیت و هویت مستقل دارد و این برآمده از تصمیم کارگردان در استفاده از فرم و روایت متفاوت است فرمی که ترجیح داده شده بیشتر به مستند نزدیک باشد و حتی در پرداخت شخصیت آقامهدی زین الدین هم وفاداری او به واقعیت این شهید باعث شده کمتر به سراغ دراماتیزه کردن اکتهای او پیش رود؛ چنانچه زین الدین در واقعیتش نیز شخصیتی به شدت آرام و خونسرد بود.
اگرچه این پایبندی به واقعیت تا این حد حداقل سلیقه نگارنده در پرداخت داستانی یک قهرمان واقعی نیست از سوی دیگر تاکید فیلمساز بر بیان طراحی عملیات نمایش حرکت بر روی نقشه ها و ارجاع چند باره به نقشه برای آن است که برای اولین بار یک عملیات نظامی بصورت کامل در یک فیلم سینمایی بازگو می شود نقطه تمایز دیگر مجنون با عمده فیلمهای دفاع مقدس پایان بندی آن است ما با قهرمانی در جبهه همراه میشویم که در پایان فیلم شهید نمی شود و با فتح و پیروزی او فیلم به پایان میرسد.
